22 september 2016

Het verhaal van Grace werd een sprookje

Lieve Sofie.

Dank voor je indrukwekkende brief.

Op dit moment ben ik inderdaad druk aan het werk. Ik speel een hoofdrol in een Duitse film. Naast het filmen, ben ik druk bezig de Duitse tekst in mijn hoofd te krijgen. Dit kost iets meer tijd dan ik van te voren bedacht had. Vandaag is één van de weinige dagen dat ik thuis kan zijn bij de kindjes. Ze verwachten uiteraard de volle aandacht van mij. Toen ik vanochtend mijn mail wilde openen om je brief te lezen, werd dit natuurlijk niet op prijs gesteld. De computer werd eerst dichtgeduwd en aan alle kanten gingen ze aan me hangen. Toch probeerde ik tijdens dit geworstel en geknuffel door, je brief te lezen. Sophia (3,5 jaar) duwde haar voet in mijn gezicht en vroeg: “Mama weet jij wel wat ik later wil worden?” Ja zei ik, brandweerman, dat roept ze immers al maanden. “Neeheee! Juffie! Dan kan ik voor de kindjes zorgen! Mama wat ben je aan het doehoen?” Ze gooide haar andere been in de lucht, waardoor ze een halve draai maakte en bijna op haar hoofd viel.  Net voordat ik de computer dicht wilde slaan, bedacht ik me dat het misschien een idee was om je brief aan Sophia voor te lezen. Sophia vond dit een goed idee en de jongens Kees en Boris (bijna 1) vermaakten elkaar alweer in de box.

Doordat ik je brief soms wat meer in kindertaal beschreef, werd het verhaal van Grace een soort sprookje. Het maakte veel indruk op Sophia. Toen ik voorlas dat ze niet naar school kon, zette Sophia grote ogen op en ze slaakte een kreet van schrik. “Waarom niet?” vroeg ze. Ze begreep dat Grace voor haar moeder en oma moest zorgen, maar ook dat het haar verdrietig stemde. En toen uiteindelijk Edukans Grace de kans kon geven om terug naar school te keren, door het gezin bij te staan, was Sophia blij met de goeie afloop.

Het voorlezen van jouw brief aan Sophia was ontroerend en ook een beetje verdrietig. Je realiseert je des te meer hoe goed je het hier hebt. De vanzelfsprekendheid dat Sophia naar school kan, dat ze kan kiezen wat ze later wil worden. Dat zou voor iedereen zo moeten zijn. Grace krijgt nu gelukkig die kans. Ik hoop dat wij via Edukans daar ook iets aan kunnen bijdragen.

Ik ben benieuwd naar je verdere reis en ook hoe je zoontje Magnus het ervaart. Bijzonder dat jullie deze reis samen aan het maken zijn. Sophia heeft haar jas al aangetrokken om iets leuks te gaan doen. Als we even later op straat lopen, roept Sophia heel hard “Grace wil net als mij Juffie worden!”

Liefs,

Bracha