21 september 2016

Bomvolle klassen met geconcentreerd schrijvende kinderen…

Ha die Bracha!

Ik ben nog maar een dag echt hier, maar het voelt als een maand. Dat is altijd zo als je reist hè. Heb jij dat ook altijd? Even een update van mijn eerste ervaringen hier, superleuk dat ik een beetje tegen je aan kan schrijven, want het is nogal een overdonderende hoeveelheid indrukken. Ik zal proberen er iets van te beschrijven.

Vanmorgen bezochten we onze eerste school. Losse klaslokalen aan een veld rond een klein dorp met rieten daken, bomvolle klassen met geconcentreerd schrijvende kinderen, bevlogen hoofd van de school Elisabeth – ja, een vrouw! – kokende schoolmoeders die al roerend, dansend en zwoegend pap stonden te bereiden waarmee ze in sommige gevallen de enige maaltijd van de dag maakten voor leerlingen. Die droogte door El Nino waar wij toen dat oproepje voor hebben gedaan is echt een groot probleem. Mensen hopen hier nu “God willing” dat het komend regenseizoen (vanaf november) echt goed nat wordt. Dat is al twee jaar niet gebeurd. Het was echt fijn om te zien dat de kinderen op een Edukans school in ieder geval ook een voedzame maaltijd krijgen, want zo zei Elisabeth, “op een lege maag kan je niet leren”.

Maar van deze dag, zal juist een verhaal van buiten de school me het meest bijblijven. Een klein eindje lopen het dorp in ontmoette ik een meisje van 15, Grace. Het idee was om ook een kind te ontmoeten dat niet naar school gaat, want met het succesverhaal van Elisabeth zou je weleens het gevoel kunnen houden dat alles perfect gaat, maar dat is natuurlijk niet zo. Kinderen in vodden in het klaslokaal, de blote voeten, de slechte gebitten… Eigenlijk is de armoede zo’n bepalend onderdeel in de levens van iedereen hier, en dus ook van de kinderen; de meest simpele basisbehoeften worden al niet vervuld, of amper, je kunt je haast niet voorstellen dat ze toch nog iets willen leren. Maar die wil is er zeker! Alleen wordt het soms onmogelijk, zoals voor Grace. Een lange vrouw met een schuchtere oogopslag wacht me voor haar huisje op, samen met haar moeder en oma. De drie vrouwen zitten teneergeslagen op het stoepje. Speciaal voor mij wordt er van binnen een matje van riet gehaald. (Zou ik mijn schoenen uit moeten doen als ik daarop loop?) Ik wil vooral van Grace horen waarom ze niet meer naar school gaat, maar om daar nou meteen naar te vragen… Via Elisabeth, die nu als tolk fungeert vraag ik wat ze leuk vond om te doen op school, hoe ze het vond, wat ze wil worden. Ze vond vooral lezen en schrijven leuk, ze vond het heerlijk op school en wat ze wil worden… (ik lette erop dat niet in het verleden te plaatsen, ik dacht: ik moet gewoon vragen wat ze wil worden, het kan toch nog steeds!). Ze wil lerares worden, net als Elisabeth, vertaalde Elisabeth – zichtbaar in haar nopjes.

Maar nu zat Grace hier, thuis. Wat was er gebeurd? Gelaten vertelt ze dat haar moeder ziek is, haar vader dood. Oma woont ook in huis. Iedereen heeft een zwakke gezondheid, behalve zij. Dat betekent dat ze voor het huishouden zorgt, en het inkomen. Grace wordt stiller en stiller terwijl ze het vertelt. Ze maakt een depressieve indruk, en ik kan het wel begrijpen. Waar kan ze hoop uit putten? Ik vraag me af of de school niks kan doen, juist op deze basisschool (de school waar Grace graag alsnog naartoe wil met haar 15 jaar is de basisschool!) proberen ze schooluitval actief te voorkomen en bestrijden. Kunnen ze deze Grace, die duidelijk gemotiveerd is, niet ondersteunen? De koppen worden bij elkaar gestoken, het schoolhoofd is er en een lid van de ouderraad de “mother group”. Na wat overleg komt er het volgende uit: Grace kan terug naar school. De kosten worden gedekt door school en de gemeenschap gaat haar actiever helpen thuis. Was dat nou zo moeilijk, denk ik bij mezelf. Maar terwijl het matje wordt opgerold dat buiten ligt krijg ik nog een rondleiding door het huisje met drie kleine kamertjes, meer dan 15 vierkante meter kan het niet zijn. Het matje wordt uitgerold onder de klamboe, vanavond slapen oma, moeder en dochter er weer op. En hoewel Grace vannacht misschien voor het eerst weer kan dromen van een toekomst als juf ben ik toch blij dat ik mijn slippers uit had gedaan. Ik realiseer me dat overleven hier nog zoveel aandacht vraagt, dat je niet altijd kunt zien dat je buurmeisje hulp nodig heeft. Misschien verklaart dat het? Hoeveel Graces zouden er nog zijn in dit land?

Anyway, thanks voor het lezen van dit hele relaas. Hoe is het met jou? Jij bent druk aan het werk volgens mij. Heerlijk om daar iets over te lezen. En ik heb Magnus dus mee hè trouwens. Hij is met zijn vier jaar en blonde haren wel een attractie hier. Wat is de spannendste plek waar jij jouw kinderen wel eens mee naartoe hebt genomen? En kan je je voorstellen dat je je zo op zou offeren voor familie dat je je eigen dromen ermee in gevaar brengt, zoals Grace?

Leuk om van je te horen, ik heb hier een soort van permanente geen WiFi, maar ja, probeer daar nog maar eens ongegeneerd over te klagen als de meeste mensen die je ziet niet eens schoenen hebben. 🙂 Maar een leuk briefje van jou zou een welkome afwisseling zijn!

Dank, lieve groeten,

Sofie