Lieve Bracha,

Bedankt voor je brief, heerlijk om te lezen over jouw leven en hoe je in gedachten toch een beetje met ons meereist. En zelfs Sophia leeft mee. Wat vond ze van het nieuwe sprookje? Geen idee of je haar hier iets van kunt vertellen, anders is deze brief gewoon voor jou.

Hier op de luchthaven van Blantyre verwerken de volwassenen het nieuws dat onze terugvlucht gecanceld is en dat we in groepjes worden herverdeeld over andere opties. Sommigen via Frankfurt (met Lufthansa – ik denk gelijk aan jouw Duitse filmscript, ken je het al uit je hoofd?) met lange wachttijden en latere aankomst. Iedereen wil gewoon naar huis, alle indrukken zijn ons niet in de koude kleren gaan zitten, en dan is het fijn om te weten dat je straks weer gewoon je geliefden kunt knuffelen. Magnus speelt hier op de vloer met zijn autootjes en lijkt zich nergens iets van aan te trekken. De flexibiliteit van kinderen blijft me verbazen, hun veerkracht is de hoop voor de toekomst, ook in dit land. In het land van hun levensomstandigheden is het natuurlijk vreselijk om te klagen over een paar uur vertraging en wat meer gedoe om straks thuis te komen in onze comfortabele huizen vanwaar we naar onze tjokvolle supermarkten lopen om alles te kopen wat we maar willen. Toch kun je met dat contrast niet alles relativeren, je leeft toch weer snel vanuit je eigen perspectief.

Wat fijn om te lezen dat je zo met Manis bezig was… Dat zou zij zelf vast ook een mooi idee vinden, dat haar verhaal zoveel mensen raakt. Ik reageerde ook heel geschokt op het overlijden van haar baby; zij leek het zelf heel gelaten te vertellen. Het leven is hier zoveel harder. En bizar genoeg heeft ze nu wel haar handen vrij om te doen wat ze wil.

Ik kwam hier om meisjes te ontmoeten die, meer dan jongens, voor allerlei uitdagingen staan om hun schoolcarrière af te maken. Het ene na het andere indrukwekkende verhaal kreeg ik te horen, van sterke vrouwen die de kans die onderwijs biedt met beide handen aanpakken. Maar over alles heen hing de grauwsluier van honger. Eigenlijk werd dat steeds dwingender het thema van deze reis. Niet alleen nu is eten nog een groot probleem, maar dat zal het de komende maanden nog blijven. De droogte houdt aan, de regen begint ieder jaar later, kinderen op scholen vroegen ons allemaal om eten en drinken. Edukans wil zich natuurlijk op die duurzame investering van onderwijs richten, maar dit was zo in our face… We waren er steeds weer ondersteboven van. Deze stille ramp vraagt om actie. Kinderen in vodden, zonder schoenen is al naar, maar als je dan hoort dat de witgrijze plekken in hun donkere haar veroorzaakt worden door ondervoeding, en je kijkt om je heen naar die hoofdjes en je ziet dat meer dan de helft dat soort plekken heeft – dan krimpt je hart in elkaar. Dit mogen we toch niet laten gebeuren! En ondertussen vloog de president van Malawi met een privévliegtuig naar de VN in New York. De decadentie versus de meest mensonterende armoede. Het gevoel van onmacht is vreselijk, maar ik weet nu dat we met Edukans echt iets doen. Uiteindelijk is onderwijs de enige weg om echt aan de armoede – en dus ook aan de honger – te ontsnappen. Daar geloof ik, nu ik het met eigen ogen heb gezien, sterker in dan ooit.

Magnus vist zijn auto van de vieze vloer hier. Nou ja. Hij vermaakt zich in ieder geval bij de gate. Op de scholen ging Magnus ook zijn eigen gang. Er waren eigenlijk teveel kinderen in een keer voor hem om echt vrienden te maken. Alleen op de eerste dag had hij een vriendje, een geestelijk gehandicapt jongetje, dat niet door zijn kleur maar door zijn afwijking ook buiten de groep viel. Dat vond Magnus geen enkel probleem; hij zei alleen maar dat het jongetje wel wat langer was dan hijzelf. Opvallend dat dat voor hem het meest in het oog springende verschil was.

Terwijl hij naast mij nu Finding Nemo kijkt en ons toestel op het punt staat op te stijgen vanuit Nairobi naar Frankfurt (en dan dus nog naar Schiphol, wat een reis; maar gelukkig komen we nog mee) denk ik terug aan Magnus’ opmerking bij de laatste school. We liepen over het stoffige schoolplein naar de auto toen hij zei: “Mama, ze hebben hier wel weiniger dan wij hè…”

Lieve Bracha, het was heerlijk om zo tegen je aan te kunnen schrijven deze week, een stevig meelevend lijntje naar Nederland, en ik ben blij dat je zoveel aan het draaien bent, toch goed dat je niet gestopt bent met de toneelschool destijds. Ik hoop dat we elkaar gauw weer zien voor Edukans of ergens anders.

Nogmaals dank voor je fijne post!

Sofie xx