23 september 2016

Manis: “Ik heb op school de kans om iemand te worden”

Lieve Bracha,

Dank voor je mooie brief, wauw, die rol in Duitsland klinkt gaaf! Ik kan me voorstellen dat het een pittige klus is om die tekst in je hoofd te krijgen. (Het enige Duits dat ik ken is de definitie van de Verlichting van Emmanuel Kant; daar kregen we toen een bonuspunten voor bij filosofie in VWO5, maak ik al wel de helft van mijn leven furore mee :-). En die Sophia! Wat een lekker boefje. Leuk dat ze al zo’n uitgesproken idee heeft over wat ze wil worden en dat Grace een beetje tot haar verbeelding sprak, vooral in de sprookjesversie van jou. Dat is natuurlijk jouw vak, een verhaal vertellen. Wist jij altijd dat jij dit wilde worden, of ben je er na het modellenwerk pas op gekomen? En was er iemand die jou inspireerde? En er zijn vast mensen die zich nu aan jouw voorbeeld optrekken, ik vind dat altijd heel gek als iemand zoiets tegen me zegt.

Misschien dat Sophia dit verhaal dan ook mooi vindt. (Ik heb er alvast een soort sprookje van geprobeerd te maken)

Er was eens in een ver land, een meisje dat Manis heette. Ze was al groot, veel groter dan jij, maar nog lang niet zo groot als mama. Toch kreeg ze al een kindje. Omdat ze best een eind naar haar school moest lopen op haar slippers over de stoffige wegen die van haar rieten hutje naar haar klaslokaal leidden, kon ze daar niet meer heen. Haar meester vond het jammer dat ze niet meer kwam, hij wist dat ze slim genoeg was om meer te doen dan alleen maar thuis zitten om voor haar baby te zorgen. Hij bleef briefjes sturen, en vragen of ze weer kwam. (De baby overleed maar dat moet je er misschien maar niet bij vertellen). En op een dag kwam ze weer naar school. Ze is nu een stuk ouder dan haar klasgenootjes, en ze was ook allerlei dingen vergeten, maar ze wil nu harder haar best doen dan ooit. Later, als ze groot is, wil ze zuster worden in een ziekenhuis. En nog lang en gelukkig leven.

Toen ik haar vroeg waarom ze het zo fijn vond op school zei ze: “Ik heb hier de kans om iemand te worden.” Dat antwoord trof me zo. Kennelijk hangt ons gevoel om iemand te worden af van wat we kunnen worden.

O en voor Sophia heb ik nog een geweldig rolmodel, Macey van 19, die tijdens haar stage op de PABO voor 65 (!) leerlingen staat. De kinderen in haar klas vragen aan het einde van de les of ze niet nog wat langer door kan gaan omdat het zo leuk vinden. Ze geeft dankzij Edukans op een hele nieuwe manier les, veel interactiever. Dat helpt kinderen natuurlijk heel erg om makkelijker te leren, want anders ben je alleen maar aan het stampen.

Magnus is hier als een vis in het water. Hij is totaal op zijn gemak, zelfs als hij door honderden leeftijdsgenootjes achtervolgd wordt rennend over een veld. Ik ben dan zo trots op hem en hoop zo dat deze ervaring beklijft. Ik vind het heel bijzonder dat hij mee kon en dan ik hem dit kan bieden als moeder. Vorig jaar had hij een vriendje in de klas, een zwart jongetje dat Jimmy heet. Deze zomer is hij verhuisd, en is hij ineens uit zijn leven verdwenen. Terwijl we daar op het schoolplein liepen tussen al die kinderen riep Magnus ineens: “Hee mam! Jimmy is natuurlijk hierheen verhuisd!”

Succes met die teksten en een dikke kus voor jou en je kindjes!

Sofie