9 augustus 2019

Bracha van Doesburgh in Ghana

Bracha van Doesburgh reisde als ambassadeur naar Ghana om met eigen ogen te zien hoe Edukans daar werkt aan beter onderwijs. Haar ervaringen beschreef ze in een blog.

“Toen ik hoogzwanger van mijn oudste dochter Sophia was, nu 6 jaar geleden, werd ik gevraagd of ik ambassadeur van Edukans wilde worden. Het is een kleine organisatie die zich inzet voor onderwijs in ontwikkelingslanden. Wereldwijd gaan er 262 miljoen kinderen niet naar school. Onderwijs, de bouwsteen voor een land en de kans op een betere toekomst voor een kind. De beslissing was snel genomen. Nu, zes jaar later, werd het tijd om mee te gaan op reis om te kijken wat Edukans doet, hoe het er in de praktijk aan toe gaat. De reis had al veel eerder op het programma moeten staan, maar met inmiddels drie kleine kinderen thuis durfde ik niet lang van huis weg te gaan.

In het vliegtuig naar Ghana heb ik sinds lange tijd 6,5 uur om na te denken over mijn leven en over wat me deze reis te wachten staat. Ik ben al gewaarschuwd dat het een intensieve, zware reis zal zijn. Ik heb zin in deze reis, maar ik vind het ook spannend. Ik ben toch stiekem bang dat de situatie daar erg uitzichtloos en deprimerend zal zijn. Hoe erg zal de armoede zijn? Hoe groot het contrast?

Ik merk dat ik best moe ben van de afgelopen jaren. Weinig slaap, een druk gezin en daarbij maar door blijven werken. Ik ben kritisch op mezelf. Ik wil overal het hoogst haalbare uit halen en ik ben niet snel tevreden. Dat ik mijn gezin heb moeten achterlaten, valt me ineens zwaar. Ik bekijk de film Tully en begin onophoudelijk te huilen. Het is een comedydrama over een oververmoeide moeder met drie kinderen, die een intensieve relatie krijgt met de nachtnanny van haar baby. De man naast me kijkt eerst een paar keer met een schuin oog naar me. Hoe verder de film vordert, hoe harder ik moet huilen. Hij begint zich duidelijk zorgen te maken en kijkt of de passagier naast hem zich ook zorgen maakt. Tegen het einde van de film heb ik het niet meer en begin ik nog harder te huilen. Op het hysterische af. Ik besluit me even in het wc-hokje op te sluiten zodat ik weer bij zinnen kan komen. Als ik terugkom van de wc, kijkt hij me aan en geeft hij me een geruststellende knik met zijn hoofd. Het is een lieve man.We zijn er. Voor we het vliegtuig uitstappen, fluistert de man me nog snel iets toe.

“You will love Ghana.”

Je kunt de complete blog hier lezen.